Ajahn Hubert

Theravada i Tradycja Leśna

Ajahn Hubert

Tradycja Theravāda

Ajahn Hubert, podobnie jak jego nauczyciele –  Ajahn Buddhadāsa i Ajahn Po – reprezentuje buddyjską tradycję theravāda, która charakteryzuje się:

  • prostotą i pragmatyzmem, 
  • naciskiem na osobiste doświadczanie,
  • brakiem dogmatów.

Theravāda nazywana „doktryną starszych” jest szkołą buddyzmu, która czerpie inspirację z pism kanonu pāḷijskiego, które według uczonych zawierają najwcześniejsze zapisy nauk Buddhy.

Buddha nauczał o Dhammie, a nie bogach czy Bogu. “Dhamma” to starożytne indyjskie słowo, które wciąż ma wielkie znaczenie i żywotność.

Według nauk theravādy termin Dhamma może znaczyć:

  • natura (świat taki, jaki jest, cała rzeczywistość i wszystkie rzeczy),
  • prawo rządzące naturą (wszystko, co uwarunkowane, wszystko, co dzieje się w zależności od przyczyn i warunków),
  • nasze postępowania w harmonii z naturą,
  • owoce wynikające z przestrzegania prawa natury.

Wkrótce po swoim Przebudzeniu Buddha przedstawił podstawowe ramy, na których opierały się wszystkie Jego późniejsze nauki. Ramy te składają się z czterech fundamentalnych zasad natury (Dhammy), które wyłoniły się z radykalnie szczerej i wnikliwej oceny kondycji ludzkiej. Buddha nauczał tych prawd nie jako metafizycznych teorii czy dogmatów wiary, ale jako kategorii, według których powinniśmy formułować nasze bezpośrednie doświadczenie w sposób, który prowadzi do Przebudzenia. Sedno nauk Buddhy jest podsumowane w  Czterech Szlachetnych Prawdach i są one przedmiotem nauczania Ajahna Huberta.

Tajska Tradycja Leśna

Tajska Tradycja Leśna, którą wiele lat praktykował Ajahn Hubert jest gałęzią theravādy, która najściślej przestrzega oryginalnych zasad dyscypliny ustanowionych przez Buddhę. Tradycja leśna również najmocniej kładzie nacisk na praktykę medytacyjną i urzeczywistnianie Przebudzenia. Klasztory leśne są przede wszystkim zorientowane na praktykowanie ścieżki wglądu kontemplacyjnego Buddhy (vipassana). Prowadzenie surowego życia pozwala leśnym mnichom uprościć i udoskonalić umysł. Ta praktyka ułatwia im jasno i bezpośrednio zbadać podstawowe przyczyny cierpienia i wewnętrznie kultywować ścieżkę prowadzącą do wolności i odnalezienia najwyższego szczęścia.